Aan het begin van het schooljaar heeft mijn jongste dochter me van magister ‘gegooid’ met als onderbouwing “je hoeft niet alles van me te weten mam”. In eerste instantie was ik het hier niet mee eens maar enkele dagen later beviel dit ‘magister-loze leven’ me eigenlijk prima. Het gaf mij rust en het gaf haar de gelegenheid om zelf haar cijfers aan mij te vertellen en zelf haar schooljaar te regisseren. Het beloofde een relaxed en gezellig schooljaar te worden. Ik had er alle vertrouwen in!
Nu het schooljaar bijna ten einde is, wordt het tijd voor een kort reflectiemomentje. Nou heb ik de pech of het geluk (?) dat mijn jongste dochter zich niet laat begeleiden. Ze regelt alles zelf én op haar eigen wijze: “je kan me wel overhoren maar dan zeg ik toch niks terug”, geeft ongeveer aan hoe open ze staat voor mijn liefdevolle ondersteuning. Een ‘magisterloos leven’ is oké maar helemaal geen inzicht in haar tweede schooljaar kan toch niet de bedoeling zijn? Wetende dat haar puberbrein momenteel volledig ‘under construction’ is en deze verbouwing pas rond haar 25ste jaar afgerond is, bemoei ik me ondanks mijn eerdere voornemen ongevraagd met haar manier van leren & plannen. Gedurende het schooljaar laat ik haar voorzichtig kennismaken met een hele handige planner waarin ze vooral ook vrije tijd moet inplannen :-). Geef ik haar ongevraagd tips over diverse manieren van leren, de flashcards doen hun intrede bij ons thuis. Uit ervaring weet ik dat doelen stellen heel motiverend werkt dus in een onbewaakt ogenblik vraag ik subtiel naar haar toekomstplannen. Naar mijn gevoel zat ik in de goede begeleidingsmodus. Nou, zij voelde dit heel anders!
Omdat ze er het gehele jaar goed voor staat, kan ik, wanneer haar afkeer te groot wordt, me in de luwte opstellen. We houden het schooljaar vooral gezellig! Tot dat ze aan het einde van het schooljaar ‘in het rood’ duikt. De gedachte “wat als ze nu blijft zitten?” begint bij mij te knagen. Goede vraag: wat vinden wij als ouders nou zo erg als ons kind blijft zitten? Op zich is er niks mis met een jaartje overdoen. Ze leggen daardoor een betere basis voor de komende schooljaren. Daarnaast mogen ze zelf ervaren wat het gevolg is als ze weinig aandacht voor schoolwerk kunnen opbrengen en hun tijd liever besteden aan Netflixen, gamen of gewoon nietsdoen. Maar waarom ga ik dan toch in de overtreffende begeleidingsmodus? Het levert enkel strijd en stress op, de gezelligheid thuis verdwijnt. Ik heb al zo vaak kinderen in de training gehad die ervaren dat de bemoeienis van ouders enkel averechts werkt. Ik zou dus beter moeten weten! Blijf in verbinding met je kind zodat je ze rustig kan begeleiden naar het einde van het schooljaar. Al mijn kennis en ervaring verdwijnt als ik merk dat ik ‘lekker in verbinding met mijn kind sta’ die vervolgens weinig acties onderneemt om van ‘rode’ naar ‘zwarte’ cijfers te gaan. Haar motivering “mam, ik ga echt wel over hoor!’ Nu de leerling-besprekingen geweest zijn, kan ook zij weer rustig ademhalen: Ze is over!
En welke lering trek ik uit het afgelopen schooljaar? Ik ga haar veel meer een duidelijk kader geven waarbinnen zij haar schoolwerk zelf kan indelen, met of zonder toegang tot magister..…….